ตอนที่ ๗ หมาที่มา : หนังสือ ตราไว้ในดวงจิต บันทึกเรื่องราวอาศรมวงศ์สนิทยุคบุกเบิก เขียนโดย ศิริพร โชติชัชวาลย์กุล |
วันที่สามของการเลี้ยงเป็ดมีคนให้ลูกหมาเราคู่หนึ่งด้วย คุณพรหมขับรถจักรยานยนต์ให้ป้าปอนซ้อนท้ายถือตะกร้าหวายใส่เจ้าหมาน้อยคู่นี้มาจากบ้านสวนของพี่หน่อย ซึ่งป้าปอนรู้จักอยู่ที่คลองสาม จังหวัดปทุมธานี มาถึงบ้านในอาศรมใกล้ค่า เจ้าหมาน้อยตื่นกลัวที่อยู่ใหม่ นอน เบียดกันแน่นในตะกร้า น่ารักมาก เสียดายไม่มีกล้องที่จะถ่ายภาพเก็บไว้บ้างเลย เรากลัวหมาดำเจ้าถิ่นจะฟัดลูกหมาน้อย จึงนำลูกหมาใส่กล่องให้นอนที่ระเบียงบ้าน เจ้าหมาดำนอนใต้ถุน รุ่งเช้าปล่อยลงพื้นเห็นหมาใหญ่หมาน้อยเข้ากันได้ดีก็เบาใจ คืนต่อไปจะได้ปล่อยให้นอนข้างล่างด้วยกันได้ ปรากฏว่าพอตกค่ำคืนที่สองเจ้าหมาน้อยคู่นั้นหายไป ป้าปอนกับลุงสมชายนำไฟฉายออกส่องหาตามสุมทุมพุ่มไม้ทุกต้นก็ไม่เจอ เรียกให้ออกมาก็เงียบ หรือมันยังไม่รู้จักชื่อตัวเองก็เป็นได้ ตัวหนึ่งสีขาวปลอดเราให้มันชื่อ “ขาว” อีกตัวสีนวลมีรอยแต้มสีเหลืองเรียกว่าเจ้า “แต้ม” คืนนั้นเราตามหาจนอ่อนใจคิดว่าคงมีคนมาลักไปเสียแล้ว รุ่งเช้าหมาเจ้าก็ออกมาเล่นตามปกติ ทั้งพี่ทั้งน้องเหมือนเด็กตื่นที่อยู่ใหม่ จะไปไหนก็ไปด้วยกัน จะนอนก็ต้องก่ายกันไว้ หรือไม่ก็เอาก้นหรือหัวหรืออวัยวะส่วนใดๆ สักส่วนหนึ่งชนกันไว้ คงกลัวจะพลัดหลงกัน พอตกเย็นป้าปอนกับลุงสมชายพยายามจับตาดูว่ามันไปนอนที่ไหน กลัวหายอีก แต่พอให้ข้าวเย็นมันไม่ทันไรใกล้ค่ำมันก็หายไปอีกจนได้ เราเดินร้องเรียกสักพัก คราวนี้มันคงพอรู้ชื่อตัวเองแล้ว ค่อยๆ คลานต้วมเตี้ยมฝ่ากอหญ้ารกๆ ห่างจากบ้านสักยี่สิบเมตรกลับมาตัวเปียกปอนเลอะเทอะ ปู้โธ่เอ๋ย! ที่นอนแห้งๆ ก็ไม่นอนดันไปนอนในแอ่งน้ำโคลน เราให้มันนอนในกล่องใต้ถุนบ้านมันไม่ชอบ แต่ดีที่คืนต่อๆ มาไม่ลงไปนอนคลุกโคลนอีก |