ตอนที่ ๑๓ ความฝันที่มา : หนังสือ ตราไว้ในดวงจิต บันทึกเรื่องราวอาศรมวงศ์สนิทยุคบุกเบิก เขียนโดย ศิริพร โชติชัชวาลย์กุล |
เหตุที่ป้าปอน ลุงสมชาย และเพื่อนๆ ออกจากกรุงเทพฯมาอยู่บ้านนอกนั้น นอกจากเป็นเพราะเราไม่ชอบอยู่ในกรุงแล้ว เรายังคิดไกลไปว่าชีวิตสมัยนี้ดำเนินไปโดยวิธีที่ยุ่งยากซับซ้อน สภาพแวดล้อมในเมืองทำให้เราเกิดความตึงเครียด และเต็มไปด้วยสิ่งเป็นพิษนับตั้งแต่อาหาร อากาศตลอดไปถึงจิตใจ เราก็เลยอยากจะไปสร้างชุมชนเล็กๆ ที่มีวิถีชีวิตเรียบง่าย ปลอดจากสิ่งเป็นพิษทั้งมวล นี่คืออุดมคติของเรา ส่วนของจริงนั้นจะทำได้แค่ไหนก็ต้องพยายามกันแต่เอาเป็นว่าเราจะเดินตามแนวแห่งอุดมคติอันนี้แหละ เราตั้งใจจะทำไร่นาสวนผสม ปลูกต้นไม้หลายๆอย่าง เลี้ยงสัตว์หลายๆ ชนิด แต่ละอย่างจำนวนไม่มากนัก เพื่อว่าจะได้มีพื้นที่พอให้ปลูกให้ทำได้หลายๆ อย่างแล้วเราก็จะได้มีอาหารกินโดยซื้อน้อยที่สุด ผลิตผลที่เหลือเราจะขายให้ชาวบ้านหรือเพื่อนฝูงในราคาถูก พืชผักของเราจะไม่ใส่ปุ๋ยเคมีและยาฆ่าแมลง เราจะพยายามนำพลังงานธรรมชาติมาใช้ รวมทั้งใช้แรงกายของเราเป็นหลักด้วย หากจำเป็นจะต้องนำเครื่องจักรกลมาใช้ ก็จะพิจารณาเลือกใช้ประเภทที่เหมาะสมคือมีขนาดเล็ก ราคาถูก เครื่องยนต์กลไกไม่ซับซ้อนมากนัก ง่ายต่อการประดิษฐ์และซ่อมแซม นอกจากเรื่องอาหารการกินอันเป็นหนึ่งในปัจจัยสี่ที่เราคิดจะผลิตไว้บริโภคแล้ว เราก็คิดถึงปัจจัยสี่ประการต่อๆ ไป ในอนาคตเราจะพยายามทอผ้าด้วยมือซึ่งคิดว่าคงจะไม่ยากเกินไปนัก เพราะตอนนี้ก็มีชาวบ้านในหลายแห่งทั้งภาคเหนือ อีสาน ใต้ และภาคกลาง ทอผ้าด้วยมือ เราคงจะเรียนรู้จากเขาได้ แล้วเราก็ต้องหาทางปลูกบ้านเองด้วย เรื่องที่อยู่อาศัยนั้นต่อไปเราจะต้องหาวัสดุที่ทำขึ้นเองได้ เช่น เราจะปลูกไผ่ สน สัก ยาง ตะเคียน ไม้ใช้สอยต่างๆ แม้กระทั่งยูคาลิปตัสที่นักวิชาการถกเถียงกันอย่างหนักว่ามีคุณหรือโทษมากกว่ากันแน่ ไม้พวกนี้เราจะนำมาปลูกสร้างอาคารบ้านเรือนได้ หรือถ้าเราก้าวหน้ามากกว่านั้นเราก็อาจทำอิฐ เซรามิก ไว้ใช้เองได้ เพื่อนฝูงหลายคนก็เคยอาสาจะมาสอนวิธีทำวัสดุเหล่านี้ให้ ก็เป็นอันว่าได้ปัจจัยพื้นฐานอันจำเป็นในการดำรงชีวิตสามประการแล้ว (ฝันเอา) ปัจจัยสุดท้ายคือยารักษาโรค เราก็คิดจะปลูกสมุนไพร ศึกษาการใช้สมุนไพรป้องกันและรักษาโรคต่างๆ ที่รักษาไม่ยากนัก เพื่อดูแลสุขภาพสมาชิกชุมชนในเบื้องต้นก่อน อันนี้ก็เป็นเรื่องไม่ไกลเกินฝันเหมือนกัน เพราะเพื่อนฝูงเราอยู่ในวงการนี้หลายคน มีความรู้ที่จะแนะนำเราได้หลายกระบุง เพียงเท่านี้เราก็จะเป็นชุมชนที่พึ่งตนเองได้ในเรื่องพื้นฐานของชีวิตแล้วเห็นไหม ถ้าเรามีสิ่งเหล่านี้พร้อม ความจำเป็นที่ต้องใช้เงินทองก็น้อยลง เราจะไม่จำเป็นต้องทำงานเคร่งเครียดเพื่อหาเงินมาเป็นสมบัติแล้วเอาแลกเปลี่ยนสิ่งที่จำเป็นอีก ก็เราสร้างสิ่งจำเป็นพื้นฐานได้เองแล้วนี่นา ถ้าเราทำได้อย่างนี้เราก็หวังว่าจะเป็นตัวอย่างให้ชาวบ้านใกล้เคียงหรือไกลๆ ดูแบบเรา ถ้าเขาติดใจก็คงจะทำตามบ้างหรอก ความฝันของเราช่างบรรเจิดเสียนี่กระไร ทุกอย่างดูง่ายดายและมีความหวัง |