ตอนที่ ๕ แมวตัวแรกที่มา : หนังสือ ตราไว้ในดวงจิต บันทึกเรื่องราวอาศรมวงศ์สนิทยุคบุกเบิก เขียนโดย ศิริพร โชติชัชวาลย์กุล |
มีบ้าน มีคนอยู่ มีต้นไม้ แล้วก็ยังขาดสัตว์เลี้ยง แต่ก็มีเจ้าดำ เจ้าด่าง เจ้าหมอก หมาที่บ้านป้าแดง ติดตามมาอยู่เป็นเพื่อนเป็นครั้งคราว เพราะบ้านเราอยู่ห่างจากบ้านป้าแดงเพียงห้าสิบเมตร เจ้าดำดูจะอาวุโสกว่าใคร เลยขอเป็นเจ้าแห่งหมา ณ อาณาจักรบ้านใหม่ของเรา กีดกันจนเจ้าหมอกกับเจ้าด่างไม่กล้ามาอีก ก่อนย้ายจากบ้านป้าแดงสองสามวัน ป้าปอนคิดแว่บขึ้นมาว่าบ้านน่าจะมีแมวไว้คอยจับหนู ก็ตัดสินใจจะเลี้ยงแมว เป็นการตัดสินใจที่ต้องทำใจพอควร เพราะป้าปอนไม่ชอบแมว แม้จะมีเพื่อนรักชื่อแมวก็ตามเถอะ อันที่จริงป้าปอนก็ไม่ชอบสัตว์เลี้ยงเกือบทุกชนิด ก็ไม่เชิงว่าไม่ชอบ แต่ไม่กล้าจับ ยิ่งพวกตัวเล็กๆ อายุน้อยๆ แล้วไม่กล้าแตะเลย จำพวกลูกหมา ลูกเจี๊ยบลูกเป็ด กระรอก กระแตก็ได้แต่มองความน่ารักน่าเอ็นดูของมัน แต่ให้สัมผัสไม่เอาสัตว์ที่ไม่เลี้ยงและทั้งเกลียดทั้งกลัวที่สุดก็คือหนูคู่อาฆาตของแมว แม้ภายหลังอยู่ที่อาศรมนานขึ้น มีความคุ้นเคยกับสัตว์หลายชนิดมากขึ้น แต่กับหนูนี่ความสัมพันธ์ไม่ดีขึ้นเลย ไม่ว่าใครจะบอกว่าหนูนาไม่เหมือนหนูบ้าน สะอาด อร่อยป้าปอนก็ขอเผ่นลูกเดียว ต่อให้เป็นหนูพุก หนูตะเภา หนูถีบจักร ที่ใครๆ ว่าน่ารักก็ไม่ขอมอง ยิ่งหนูหริ่งตัวเล็กๆ แล้วล่ะก็ อึ๋ย์…..อย่าให้เอ่ยถึงเลย เขียนบรรยายมาอย่างนี้ก็คลื่นไส้เต็มทีแล้ว พอเถอะนะ พอวันที่นึกว่าจะเลี้ยงแมว วันนั้นก็มีลูกแมวน้อยเดินตามคุณพรหมที่ถนนฝั่งตรงข้ามคลอง คุณพรหมเลยอุ้มลงเรือพายมาให้ป้าปอน เห็นทีจะเป็นแมวคู่กับป้าปอน พอนึกปุ๊บก็มาปั๊บเลยเลี้ยงไว้ แต่เลี้ยงอย่างไม่จับไม่แตะ เพียงให้ข้าวให้ปลากิน ตอนหลังมันเป็นอะไรไม่รู้ไม่สบายหมดเรี่ยวหมดแรงที่จะเดินไปหาจานข้าว ต้องเอาจานข้าวให้มันใกล้ๆ สุดท้ายมันก็ตาย น่าสงสารจัง ป้าปอนมาคิดได้เมื่อเลี้ยงแมวตัวใหม่และสัมพันธ์กับมันดีขึ้น ว่าเจ้าตัวแรกนี่คงขาดความอบอุ่น พลัดแม่มาแล้วเรายังไม่อุ้มชูโอบกอดมัน |